Witruimte

want het is in onze sprakeloosheid

dat wij elkaar het best verstaan

Dit zijn de slotverzen van 'Witruimte' van Maud Vanhauwaert, het gedicht dat ze schreef om de leegte te kaderen die je soms kan voelen als je geen woorden meer hebt om aan je machteloosheid te geven, om ruimte te maken voor momenten dat sprakeloosheid heerst.

Op een festival met als thematische rode draad 'denken over morgen' verwacht je een debat over de verschillende brand- en oorlogshaarden in de wereld. We zijn echter beginnen twijfelen of we met zo'n debat nog wel iets toevoegen, laat staan een nood invullen. Het vele (oorlogs)leed in de wereld maakt ons sprakeloos en confronteert ons met onze eigen weerloosheid.

In onze machteloosheid vergeten we vaak dat we wel degelijk manoeuvreerruimte hebben om dingen te doen. In plaats van elkaar weg te duwen, kunnen we elkaar ook vasthouden.

Daarom nodigen we tijdens FAAR iedereen uit in onze 'Witruimte' voor een moment van rust en stilte, om te zitten met onze machteloosheid, om te rouwen en verdrietig te zijn, een ruimte waar het mogelijk is om even geen woorden te hebben of meningen. Zoals Martha Claeys schreef in haar column: 'Rouwen is een daad die het verlies erkent. Rouw is een verzet tegen het dehumaniseren, tegen het schouderophalend aanvaarden van de dood.'

Wie toch woorden zoekt zal er teksten vinden (met grote dank aan onze boekendokter Silvie Moors), wie toch woorden wil delen mag ze er achter laten.

Wees welkom.