Lara Taveirne (1983) schreef een thesis over liefdesverdriet. Ze schreef ook een keer een brief, waarmee ze zichzelf toegang verleende tot een vervallen sluiswachtershuis. Dertien jaar lang woonde ze met haar man en kinderen onder een lek dak, verstoken van luxe en lawaai, maar dicht bij de natuur. Zo nu en dan schrijft ze ook een roman, zoals De kinderen van Calais, dat ze onlangs herschreef tot Meisjes van krijt. Haar roman Wolf liet haar lezers sprakeloos achter. David Van Reybrouck over Wolf: ‘Ik wou het wegleggen. Ik kon het niet wegleggen. Elke witregel sleurde mij naar de volgende alinea, de volgende afgrond. Net door niet dramatisch te schrijven, doet Lara Taveirne ons iets van het drama beseffen dat haar leven zo getekend heeft. Een hartverscheurend boek. Maar ook hartverscheurend mooi.’ Lara Taveirne is een van de meest bijzondere stemmen van haar generatie. Ze is hoofddocent schrijven aan het Koninklijk conservatorium in Antwerpen. Ze is ook docent theater in het DKO in Brugge. Samen met Marieke De Maré was ze twee jaar lang stadsschrijver van Brugge.
